شهر زاوین در فاصله ۱۰۰ کیلومتری شمال شهر  مقدس مشهد ودر ۴۵ کیلومتری مرکز شهرستان کلات قرار دارد.زاوین منطقه ای کوهستانی است که بین دو زو قرار گرفته است از این جهت به آن زوین می گفته اند که امروزه زاوین تلفظ می شود. در غرب شهر زاوین و حدود سه کیلومتری از آن سدی به همین نام و چند آبشار زیبا قرار دارد . منطقه زاوین از رودخانه زاوین آبرسانی می شود و به همین دلیل درختان فراوان در منطقه روییده و پوشش گیاهی بسیار غنی ای دارد.

منطقه زاوین کوهستانی است و از مناطق ییلاقی استان به شمار می رود و رفتن به آن در فصل هایی جز بهار و تابستان توصیه نمی شود. دیدنی های زاوین شامل سد زاوین، هشت عدد آبشار و چندین چشمه و رودخانه ی زاوین و هفت عدد نردبان های فلزی است که در بالا رفتن از آبشارها به شما کمک می کند.

به خاطر وجود رودخانه زاوین این منطقه به منطقه ای جنگلی و کوهستانی بدل شده است که آب و هوایی کوهستانی با لطافت های منحصر به فرد دارد. مسیر رودخانه از پستی و بلندی های فراوان عبور می کند که باعث بوجود آمدن آبشار های زیبا و رویش انواع درختان درختان و گیاهان سرسبز شده است.

 ابریشم بافی کلات و نشان یونسکو
در حال حاضر بافت نوعی پارچه ابریشمی در کلات به ویژه در روستاهای زاوین مرسوم و متداول است که ویژگی های خاصی دارد. این نوع پارچه به وسیله دستگاه های ساده بافندگی تولید می گردد و طرحهایش غالبا هندسی است که به صورت برجسته جلوه می نماید. طرز عمل بدین ترتیب است که در حین بافت طبق طرح ذهنی، پود پارچه با دست از لا به لاهای نخ های تار عبور کرده و قسمتهای اضافی در پشت پارچه مخفی می ماند.
حاصل این نوع بافت که شکل تکامل بافته هایی از بافت معروف به بافت ناخنی است معمولا به مصرف لبه یقه، سر آستین، پای دامن، جلوی پیراهن و غیره می رسد ضمن آنکه روسری و سفره و نظایر آن را از به هم دوختن قطعات بافته شده تهیه می کنند.
طرحهای رایج در این نوع پارچه که تار و پود آن از ابریشم طبیعی می باشد شامل طرحهای اصیل و سنتی منطقه از جمله پرده ای، کج بوته، ساراته، گل ریزه و قشماری است که به صورت ذهنی بر متن پارچه و ضمن بافت به وجود می آید و بخاطر استفاده از نخهای ابریشمی رنگین و شاد و زنده نظیر زرد، قرمز، سرخابی، سورمه ای و آبی زیبایی خاصی به پارچه می بخشد.
در مناطق تولیدی این نوع پارچه مرسوم است که دختران هنگام ازدواج تعدادی از محصولات تولیدی خود را شامل سفره، پیراهن و روسری به عنوان جهیزیه به خانه داماد می برند و در روز عروسی زیباترین پیراهن دستباف خویش را نیز بر تن می کنند تا آداب و رسوم رایج را کاملا رعایت نمایند.
این دستبافته ها در سال 1356 هجری شمسی برنده جایزه ظریفترین و زیباترین دستبافته جهان گردید و نشان یونسکو را از آن یک زن ایرانی به نام ‘صغری کبیری’ از اهالی روستای زاوین در استان خراسان رضوی کرد.